Verbum

анлайнавы слоўнік

прыруча́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыруча́ць несов.

1. прируча́ть, одома́шнивать;

2. перен., разг. прируча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыруча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прыручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыруча́ць

1. (жывёл) zähmen vt, dressíeren vt;

2. перан. разм. an sich gewöhnen, zútraulich máchen; kírre máchen (утаймаваць)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

прыручы́ць, -учу́, -у́чыш, -у́чыць; -у́чаны; зак., каго (што).

Прыручыць да выканання волі чалавека, зрабіць ручным, паслухмяным.

П. дзікага кабана. П. нелюдзімага юнака (перан.).

|| незак. прыруча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. прыручэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

одома́шнивать несов. прыруча́ць, рабі́ць сво́йскім;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прируча́ть несов., прям., перен. прыруча́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыручэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыручаць — прыручыць і прыручацца — прыручыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыруча́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да прыручыцца.

2. Зал. да прыручаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыручы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)