прыпі́ска

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. прыпі́ска прыпі́скі
Р. прыпі́скі прыпі́сак
Д. прыпі́сцы прыпі́скам
В. прыпі́ску прыпі́скі
Т. прыпі́скай
прыпі́скаю		 прыпі́скамі
М. прыпі́сцы прыпі́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыпі́ска, -і, ДМ -пі́сцы, мн. -і, -сак, ж.

1. гл. прыпісаць.

2. Дадатак да напісанага.

П. другім чарнілам.

3. часцей мн. Заведама завышаныя, несапраўдныя паказчыкі поспехаў вытворчасці, выканання плана і пад.

Барацьба з прыпіскамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпі́ска ж., в разн. знач. припи́ска;

п. да пісьма́ — припи́ска к письму́;

гэ́та — я́ўная п. — э́то — я́вная припи́ска

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпі́ска, ‑і, ДМ прыпісцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. прыпісаць (у 1, 2 знач.) і прыпісацца.

2. Р мн. ‑сак. Тое, што прыпісана да чаго‑н., дададзена да чаго‑н., раней напісанага. У канцы апошняга ліста была Людзіна прыпіска: «Я прачытала. Я столькі перажыла, столькі зразумела...» Дуброўскі. Тады я здолею адправіць .. [пісьмо] назад, зрабіўшы адпаведную прыпіску наконт таго, чаму так здарылася, што яно распячатанае. Васілёнак. // Фальшывыя звесткі, прыпісаныя да афіцыйнага дакумента з карыслівай мэтай. Але рабочаму чалавеку нашы прыпіскі не патрэбныя. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпі́ска ж

1. Zúschrift f -, -en; Náchschrift f, Zúsatz m -es, -sätze; Póstskript n -(e)s, -e, Póstskriptum n -s, pl -te і -ta (у канцы пісьма);

2. (рэгістрацыя) Registríerung f -, Éintragung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прыпіса́ць, -ішу́, -і́шаш, -і́ша; -ішы́; -і́саны; зак.

1. што. Напісаць у дадатак да чаго-н.

П. некалькі слоў.

2. каго-што. Прылічыць (у 2 знач.) запісаўшы.

П. да прызыўнога ўчастка.

3. што і каму-чаму. Палічыць вынікам чаго-н., зыходным ад каго-, чаго-н., прыналежным каму-н.

Поспех акцёра прыпісалі яго прыгажосці.

П. верш не таму, хто складаў.

|| незак. прыпі́сваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прыпі́ска, -і, 2Ш-пісцы, ж. (да 1 і 2 знач.) і прыпі́сванне, -я, н. (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пастскры́птум, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Прыпіска ў пісьме пасля подпісу, якая абазначаецца літарамі PS [ад лацінск. postscriptum — «пасля напісанага»].

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дапі́ска, -і, ДМ дапі́сцы, ж.

1. гл. дапісаць.

2. мн. -і, -сак. Дадатак да напісанага; прыпіска.

Дапіскі на дакументах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

припи́ска ж.

1. (действие) прыпі́ска, -кі ж., прыпі́сванне, -ння ср.;

2. (то, что приписано) прыпі́ска, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пастскры́птум, ‑а, м.

Кніжн. Прыпіска ў канцы пісьма пасля подпісу, якая абазначаецца лацінскімі літарамі PS.

[Лац. postscriptum — пасля напісанага.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)