прыпра́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ўлены; зак., што.

1. чым. Прыбавіць чаго-н. для смаку (да стравы).

П. суп таматам.

2. Прыладзіць, прымацаваць.

П. пастронкі да ворчыка.

|| незак. прыпраўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпра́віць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыпра́ўлю прыпра́вім
2-я ас. прыпра́віш прыпра́віце
3-я ас. прыпра́віць прыпра́вяць
Прошлы час
м. прыпра́віў прыпра́вілі
ж. прыпра́віла
н. прыпра́віла
Загадны лад
2-я ас. прыпра́ў прыпра́ўце
Дзеепрыслоўе
прош. час прыпра́віўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыпра́віць сов.

1. кул. припра́вить, запра́вить; сдо́брить;

2. перен. (дополнить) припра́вить;

3. полигр. припра́вить;

4. приде́лать, прила́дить;

п. пастро́нкі — прила́дить постро́мки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпра́віць, ‑праўлю, ‑правіш, ‑правіць; зак., што.

1. Пакласці ў што‑н. прыправу. Прыправіць суп. □ Прыправілі малінай Грузінскі смачны чай. Агняцвет. // перан. Разм. Дапоўніць чым‑н., дадаць што‑н. як суправаджэнне да чаго‑н. Любіў ён і паспяваць, і пасмяяцца, і прыправіць жартамі сваю бойкую гутарку. Колас.

2. Спец. Змяніць сілу ціску на асобныя ўчасткі друкарскай формы для атрымання правільнага адбітка.

3. Прыладзіць, прымацаваць. Маці дапамагала .. [Васілю] запрэгчы ў плуг кабылу,.. прыправіла пастронкі. Кулакоўскі. Залысіў дзядзька дрэва злёгку (Сякера востра, кара крохка), .. латак прыправіў, А пад латак гаршчок паставіў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыпра́віць ’пакласці прыправу; дадаць што-небудзь; прыладзіць, прымацаваць’ (ТСБМ, Нас., Байк. і Некр.), ’прыгатаваць’ (шальч., Сл. ПЗБ), прыпра́ўка ’прыробка; прыладжванне, прымацоўванне’ (ТСБМ, Байк. і Некр.), ст.-бел. прыправити ’падрыхтаваць, зрабіць’. Рус. приправля́ть, припра́вить ’дадаваць (у ежу)’; ’выконваць разнастайныя работы па гаспадарцы’; ’майстраваць, прыладжваць’, укр. припра́вити ’прымацаваць, прыладзіць’; ’прыправіць’, польск. przyprawić ’прыладзіць, прымацаваць; прыправіць ежу’, чэш. připraviti ’падрыхтаваць; уладкаваць’, славац. pripraviť ’тс’, серб.-харв. припра́вити, славен. pripraviti ’тс’, балг. припра́вям ’дадаваць (у ежу)’. Прыставачны дэрыват ад *praviti, гл. пра́віць 1, г. зн. ’падрыхтоўваць як належыць’. Усходнеславянскія і польскія значэнні агульнаславянскага дзеяслова семантычна проціпастаўлены паўднёваславянскім і славацкаму.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыпра́віць, прыпраўля́ць

1. кул. (страву) würzen vt, hinzútun* vt, zúsetzen vt; перан. (мову) würzen vt;

3. палігр. zúrichten vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прыпраўля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да прыправіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпра́ўлены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад прыправіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

припра́вить сов., в разн. знач. прыпра́віць; см. приправля́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпра́ўка, ‑і, ДМ ‑праўцы, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. прыпраўляць — прыправіць (у 2, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)