Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыні́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
1. Прыціснуцца, прыпасці да каго‑, чаго‑н. Страпянуўся Міколка, удыхнуў паветра глыбей і, упаўшы на калені, прынік да маці.Лынькоў.За акном пачуліся крокі і зараз жа знаёмы Зосін тварык прынік да шыбы.Лупсякоў.
2.перан.Разм. Прыціхнуць, страціць бадзёрасць. [Ліпачка] яшчэ больш прынікла, сцішылася.Сабаленка.[Яўхім:] — Ды і Сафрон трохі прынік — прыглядваўся, ці па нораву жонцы яго разбойная жытка.Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыні́кнуцьразм. sich (án)schmíegen, drücken vi (дачаго-н. an A); sich dúcken (прыгнуцца);
прыні́кнуць ву́хам да сцяны́ sein Ohr an die Wand légen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Прыні́ка ’чалавек, які дрэнна бачыць’ (Жд.). Як і папярэдняе, да прыні́кнуць, але са значэннем ’прыпасці’ і звужэннем семантыкі. Параўн. аналагічнае ўтварэнне (прыслоўе) у рус.арханг.прини́чиво ’пільна (углядацца і пад.)’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пры́нік (прі́нік) ’драўляны выступ каля печы замест ляжанкі’ (Мат. Маг.). Бяссуфікснае ўтварэнне ад прыні́кнуць ’прыціснуцца’ з пераносам націску на прэфікс і звужэннем семантыкі. Параўн. аналагічнае рус.пск.прини́ка ’прытулак, прыстанак’, а таксама семантыку дзеясловаў: гом.приника́ть ’межаваць, прылягаць’, укр.приника́ти, прини́кнуты ’шчыльна прытуляцца да каго-, чаго-небудзь’.