Прыда́ткі
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
Прыда́ткі |
| Р. |
Прыда́так
Прыда́ткаў |
| Д. |
Прыда́ткам |
| В. |
Прыда́ткі |
| Т. |
Прыда́ткамі |
| М. |
Прыда́тках |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Прыдаткі (в., Баранавіцкі р-н) 8/385
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
прыда́так
‘адростак; азначэнне’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прыда́так |
прыда́ткі |
| Р. |
прыда́тка |
прыда́ткаў |
| Д. |
прыда́тку |
прыда́ткам |
| В. |
прыда́так |
прыда́ткі |
| Т. |
прыда́ткам |
прыда́ткамі |
| М. |
прыда́тку |
прыда́тках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
па́льпы
(ад лац. palpare = гладзіць, абмацваць)
1) прыдаткі прастоміума кольчатых чарвей, якія выконваюць функцыю органаў дотыку і нюху;
2) прыдаткі каўнерыка хабатка кляшчоў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
аднексі́т
(ад лац. adnexa = прыдаткі)
тое, што і сальпінгаафарыт.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пі́нулы
(лац. pinnula = перца)
членістыя прыдаткі на праменях марскіх лілій.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
цэ́ркі
(гр. kerkos = хвост)
парныя прыдаткі 11-га сегмента брушка насякомых, гамалагічныя канечнасцям.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Прыда́так, прыда́ток, мн. л. прыда́ткі ’дадатак; зямельная надбаўка да асноўнай паласы’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Ласт., Байк. і Некр., Др.-Падб., Касп.; докш., Янк. Мат.; тураў., Выг. дыс.; Сл. ПЗБ, ТС, Сл. Брэс., ЛА, 2). Сюды ж прыда́тны ’прыгодны, здатны, здольны’ (ТСБМ, ТС). Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад прыда́ць < прасл. *pridati, прэфіксальнае да *dati (гл. дар).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыда́так Дадатковы ўчастак поля да сядзібы або палоскі; кароткая палоска (Рэч., Стаўбц.).
□ ур. Прыда́ткі Пе́ршыя Стаўбц. (Прышч.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
АНТЭ́НЫ,
сяжкі, вусікі, парныя шматчленістыя прыдаткі галавы членістаногіх (акрамя павукападобных). У насякомых антэны розныя па форме (жгуцікападобныя, грабеньчатыя, пласціністыя, булавападобныя) і памерах; у ракападобных антэны — другая за антэнуламі пара галаўных прыдаткаў. Антэны выконваюць функцыі органаў нюху, дотыку, смаку, слыху, успрымання т-ры, вільготнасці і нават святла (у тлі), зрэдку служаць для захопу здабычы, утрымлівання самкі (у самцоў весланогіх), пухіркоў паветра (у жукоў-серабранак), для руху (у галінаставусых) і інш.
т. 1, с. 406
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)