прамы́каць гл. мыкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамы́каць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прамы́каю прамы́каем
2-я ас. прамы́каеш прамы́каеце
3-я ас. прамы́кае прамы́каюць
Прошлы час
м. прамы́каў прамы́калі
ж. прамы́кала
н. прамы́кала
Загадны лад
2-я ас. прамы́кай прамы́кайце
Дзеепрыслоўе
прош. час прамы́каўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прамы́каць сов., в разн. знач. промыча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прамы́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм.

1. Абазвацца мыканнем. Прамыкала карова.

2. перан.; што і без дап. Сказаць, вымавіць незразумела, неразборліва.

3. Мыкаць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прамыка́ць ’пратыкаць дзірку ў вусе для навушнік (Малч.). Да мыкаць 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мы́каць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. Утвараць працяжныя гукі «му-му».

Цяля мыкае.

2. перан. Неразборліва гаварыць што-н.; мармытаць.

|| зак. прамы́каць, -аю, -аеш, -ае.

|| аднакр. мы́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. мы́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамыча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што і без дап.

Разм. Тое, што і прамыкаць. Я вінавата нешта прамычаў і хацеў падхапіцца з канапы. Але дзе там! Цела нібы чужое, і ў галаве памутнела зноў. Карпюк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

промыча́ть сов.

1. (издать мычание) зарыка́ць, замы́каць, рыкну́ць, мы́кнуць;

2. (о человеке) разг. прамы́каць; (пробормотать) прамармыта́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)