Verbum

анлайнавы слоўнік

праві́цель

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

праві́цель, -я, мн. -і, -яў, м. (кніжн.).

Асоба, якая правіць краінай, дзяржавай.

|| ж. праві́цельніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. праві́цельскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

праві́цель м. прави́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

праві́цель, ‑я, м.

Асоба, якая правіць, кіруе дзяржавай, краінай, вобласцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праві́цель м. кніжн. Régent m -en, -en, Hérrscher m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

самаўла́дны самовла́стный;

с. праві́цель — самовла́стный прави́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тыра́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Аднаасобны правіцель у Старажытнай Грэцыі, сярэдневяковай Італіі, які захапіў уладу сілай.

2. Правіцель, улада якога заснавана на дэспатызме і гвалце.

3. перан. Жорсткі, дэспатычны чалавек, які чыніць здзекі над людзьмі, прычыняе мукі.

|| прым. тыра́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ве́шальнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто вешае людзей.

2. Правіцель, які вызначаецца сваёй жорсткасцю і дэспатызмам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аліга́рх, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Прадстаўнік буйнога, манапалістычнага капіталу.

Расійскі а.

2. Правіцель алігархіі (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ruler [ˈru:lə] n.

1. праві́цель

2. ліне́йка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)