правапіс назоўнік | мужчынскі род

Агульнапрынятыя, узаконеныя правілы пісьма, арфаграфія.

  • П. беларускай мовы.

|| прыметнік: правапісны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

пра́вапіс, -су м. правописа́ние ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

правапіс, ‑у, м.

Агульнапрынятая сістэма правіл напісання слоў, уласцівая той ці іншай літаратурнай мове; арфаграфія. Правапіс беларускай мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пра́вапіс ’агульнапрынятая сістэма правіл напісання слоў, арфаграфія’ (ТСБМ, Гарэц.). Запазычанне з польск. prawopis; змена месца націску пад уплывам пра́вы. У польск., таксама як у рус. (правописа́ние), калька з грэч. ὁρυογραφία < όρυός ’правільны’ і γράφω ’пішу’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

правописа́ние ср. пра́вапіс, -су м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

напісанне назоўнік | ніякі род

Форма літары на пісьме, а таксама правапіс якога-н. слова.

  • Правільнае н. слова.
  • Дваякае н. літары «д».

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

orthography [ɔ:ˈθɒgrəfi] n. fml арфагра́фія, пра́вапіс

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

арфаграфія, ‑і, ж.

Сістэма правіл напісання слоў пэўнай мовы; правапіс. // Ступень засваення правіл правапісу.

[Ад грэч. orthos — правільны і grapho — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pisownia

ж. правапіс; арфаграфія

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Réchtschreibung

f - пра́вапіс, арфагра́фія

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)