пашыбава́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пашыбу́ю пашыбу́ем
2-я ас. пашыбу́еш пашыбу́еце
3-я ас. пашыбу́е пашыбу́юць
Прошлы час
м. пашыбава́ў пашыбава́лі
ж. пашыбава́ла
н. пашыбава́ла
Дзеепрыслоўе
прош. час пашыбава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пашыбава́ць сов., разг. бы́стро пойти́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пашыбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак.

Разм. Хутка пайсці. Не пазіраючы Аўгіні ў вочы, [Мартын] аддаў ёй траву, а сам пашыбаваў у свой двор. Колас. Узрадаваны, Якуб ускінуў сець на правае плячо, схапіў рыдлёўку і шпарка пашыбаваў да свайго дворышча. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пашыбава́ць разм. rasch fórtgehen* vi (s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

◎ *Пачахлі́ць, почэхліць ’хутка пайсці, пашыбаваць’ (ТС). Да na‑ і f чахаць < мрасл. taxati ’знікаць’ (Мартынаў, Слав. акком., 124), у якім суфікс ‑л‑ мае значэнне імгненнасці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)