па́стар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Пратэстанцкі святар.

|| прым. па́старскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́стар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. па́стар па́стары
Р. па́стара па́стараў
Д. па́стару па́старам
В. па́стара па́стараў
Т. па́старам па́старамі
М. па́стару па́старах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́стар м., церк. па́стор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́стар, ‑а, м.

Пратэстанцкі свяшчэннік. Духоўны пастар.

[Ад ням. Pastor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пастар

т. 12, с. 168

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

па́стар м Pástor m -s, -tóren, Pfárrer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

па́стар

(ням. Pastor, ад лац. pastor = пастух)

пратэстанцкі свяшчэннік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Па́стар 1, па́стыр ’пратэстанцкі святар’, ’кіраўнік паствы’ (ТСБМ, Яруш., Др.-Падб., Касп.), ст.-бел. пастеръ, пастэръ ’тс’ (1580 г.) запазычаны са ст.-польск. paster, якое праз ням. Pastor з лац. pastor ’які пасе, пастух’ — дзеепрыметніка ад дзеяслова pascere ’пасці’ (Праабражэнскі, 2, 24; Фасмер, 3, 214; Голуб-Ліер, 362; Булыка, Лекс. запазыч., 173).

П́астар 2 ’старэйшы пастух’ (браг., Шатал.). Да пасты́р (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

па́стор церк. па́стар, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

pastor [ˈpɑ:stə] n. па́стар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)