парсю́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. парсю́к парсюкі́
Р. парсюка́ парсюко́ў
Д. парсюку́ парсюка́м
В. парсюка́ парсюко́ў
Т. парсюко́м парсюка́мі
М. парсюку́ парсюка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

парсю́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Кастрыраваны самец свойскай свінні, кабан.

|| прым. парсючы́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парсю́к, -ка́ м., прям., перен. бо́ров, каба́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парсю́к, ‑а, м.

1. Кастрыраваны самец свойскай свінні; кабан. Мыкалі каровы, на прызбах грэбліся куры, каля платоў рыліся парсюкі. Грахоўскі. Кармі парсюка мукою — пойдзе рукою. Прыказка.

2. перан. Лаянк. Пра чалавека. Дзядзька Ігналь называў яго [Ігара Сароку] карэлым парсюком. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парсю́к м Éber m -s, -, Kéiler m -s, -; груб (пра чалавека) Féttwanst m -es, -wänste

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Парсю́к ’кастрыраваны самец свойскай свінні, кабан’ (ТСБМ, Нас., Бяльк., Шат., Касп., Гарэц., Мядзв., ДАБМ, 885; Сл. ПЗБ), ’непакладаны кабан’ (ДАБМ, 884), паршу́к ’кабан, парсюк, вяпрук’ (Сцяшк., Выг., Сл. ПЗБ), ’непакладаны кабан’ (ДАБМ, 884). Агляд формаў і значэнняў гл. яшчэ Лаўчутэ, Балтызмы, 19). Рус. разан. парсу́к ’кабан’, зах. паршу́к, парсю́к, польск. (Літва) parsiuk. Запазычанне з літ. paršùkas ’парася’ (гл. Карскі, РФВ, 49, 20; Фасмер, 3, 209; падрабязны агляд этымалагічнай літ-ры гл. Лаўчутэ, там жа). Трубачоў (Происх., 63–64) запазычанымі лічыць толькі формы з ‑ш‑; частка славянскіх форм з ‑с‑, на яго думку, магла ўзнікнуць з поросю́к у выніку моцнай рэдукцыі пераднаціскнога галоснага. Супраць Лаўчутэ (там жа), якая ўказвае, што ўсе формы на ‑ук і з гукам ‑с‑ распаўсюджаны на тэрыторыі славянскіх балтызмаў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адко́рмнік

‘парсюк, пастаўлены на адкорм’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адко́рмнік адко́рмнікі
Р. адко́рмніка адко́рмнікаў
Д. адко́рмніку адко́рмнікам
В. адко́рмніка адко́рмнікаў
Т. адко́рмнікам адко́рмнікамі
М. адко́рмніку адко́рмніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

нясы́ты (о животных) нежи́рный;

н. парсю́к — нежи́рный каба́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уе́сціся², уе́мся, уясі́ся, уе́сца; уядзі́мся, уясце́ся, уяду́цца; уе́ўся, -уе́лася; уе́шся; зак. (разм.).

Прывыкнуць да якой-н. стравы, корму, пачаць добра есці і тлусцець.

Парсюк уеўся, аж уставаць не хоча.

|| незак. уяда́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бо́ров​I

1. (кабан) парсю́к, -ка́ м.; вяпру́к, род. вепрука́ м.;

2. (о толстом, неповоротливом человеке) прост. парсю́к, -ка́ м.; вяпру́к, род. вепрука́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)