паралі́тык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Хворы на параліч.

|| ж. параліты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. параліты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паралі́тык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паралі́тык паралі́тыкі
Р. паралі́тыка паралі́тыкаў
Д. паралі́тыку паралі́тыкам
В. паралі́тыка паралі́тыкаў
Т. паралі́тыкам паралі́тыкамі
М. паралі́тыку паралі́тыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паралі́тык м., разг. парали́тик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паралі́тык, ‑а, м.

Разм. Хворы на параліч, разбіты паралічам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паралі́тык м. разм. Paralýtiker m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

паралі́тык

(гр. paralytikos)

хворы на параліч, разбіты паралічам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

парали́тик разг. паралі́тык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

paralityk

м. паралітык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Paralýtiker

m -s, - паралі́тык

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

paralytic

[,pærəˈlɪtɪk]

1.

adj.

1) параліты́чны (прыпа́дак)

2) паралізава́ны

2.

n.

паралі́тык -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)