паралі́тык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Хворы на параліч.

|| ж. параліты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. параліты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паралі́тык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паралі́тык паралі́тыкі
Р. паралі́тыка паралі́тыкаў
Д. паралі́тыку паралі́тыкам
В. паралі́тыка паралі́тыкаў
Т. паралі́тыкам паралі́тыкамі
М. паралі́тыку паралі́тыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паралі́тык м., разг. парали́тик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паралі́тык, ‑а, м.

Разм. Хворы на параліч, разбіты паралічам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парали́тик разг. паралі́тык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парали́чный

1. прил. пара́лічны, пара́люшны;

2. сущ. пара́лічны, -нага м., пара́люшны, -нага м.; паралі́тык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)