паме́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паме́жнік паме́жнікі
Р. паме́жніка паме́жнікаў
Д. паме́жніку паме́жнікам
В. паме́жніка паме́жнікаў
Т. паме́жнікам паме́жнікамі
М. паме́жніку паме́жніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паме́жнік м гл пагранічнік

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

*Паме́жнік, поме́жнік ’сусед па палетку, сенажаці; раўчак, які аддзяляе адно поле ад другога, як іх узаруць’ (ТС). Рус. поме́жник ’сусед па палетку (мяжа з мяжой)’, укр. помі́жнік ’тс’. Ад памежны < мяжа (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пограни́чник паграні́чнік, -ка м., паме́жнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

По́меж ’поруч, побач’ (ТСБМ), ’побач, праз мяжу’ (ЖНС), ’паміж’ (Бяльк.), поміж ’паміж’ (ТС). Польск. pomiędzy ’паміж’, między ’тс’, славац. pomedzi ’паміж’, pomedzie ’мяжа’. Ад по- і меж (гл.). Параўн. поме́жнік (гл. памежнік) ’сусед па палетку’ (ТС). Гл. яшчэ мяжа.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)