падаве́ц

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. падаве́ц падаўцы́
Р. падаўца́ падаўцо́ў
Д. падаўцу́ падаўца́м
В. падаўца́ падаўцо́ў
Т. падаўцо́м падаўца́мі
М. падаўцу́ падаўца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падаве́ц, -даўца́ м. пода́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падаве́ц, ‑даўца, м.

Асоба, якая ўласнаручна падае, аддае які‑н. дакумент, пісьмо і пад. Падавец прашэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пода́тель падаве́ц, -даўца́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

doręczyciel

м. падавец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

oddawca

м. падавец; уст. уручальнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Überbrínger

m -s, - падаве́ц, прад’яўні́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Gesúchsteller

m -s, - падаве́ц прашэ́ння, заяўні́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Géber

m -s, -

1) падаве́ц; той, які́ падае́

2) тэх. да́тчык

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)