паглыну́ты

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паглыну́ты паглыну́тая паглыну́тае паглыну́тыя
Р. паглыну́тага паглыну́тай
паглыну́тае		 паглыну́тага паглыну́тых
Д. паглыну́таму паглыну́тай паглыну́таму паглыну́тым
В. паглыну́ты (неадуш.)
паглыну́тага (адуш.)		 паглыну́тую паглыну́тае паглыну́тыя (неадуш.)
паглыну́тых (адуш.)
Т. паглыну́тым паглыну́тай
паглыну́таю		 паглыну́тым паглыну́тымі
М. паглыну́тым паглыну́тай паглыну́тым паглыну́тых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паглыну́ты

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. паглыну́ты паглыну́тая паглыну́тае паглыну́тыя
Р. паглыну́тага паглыну́тай
паглыну́тае		 паглыну́тага паглыну́тых
Д. паглыну́таму паглыну́тай паглыну́таму паглыну́тым
В. паглыну́ты (неадуш.)
паглыну́тага (адуш.)		 паглыну́тую паглыну́тае паглыну́тыя (неадуш.)
паглыну́тых (адуш.)
Т. паглыну́тым паглыну́тай
паглыну́таю		 паглыну́тым паглыну́тымі
М. паглыну́тым паглыну́тай паглыну́тым паглыну́тых

Кароткая форма: паглыну́та.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паглыну́ты в разн. знач. поглощённый; см. паглыну́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паглыну́ты, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад паглынуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

engrossed [ɪnˈgrəʊst] adj. (in) паглыну́ты; паглы́блены; засяро́джаны (на чым-н.), заня́ты (чым-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

поглощённый паглыну́ты; з’е́дзены; пажо́рты; увабра́ны; упі́ты; усмакта́ны; захо́плены; см. поглоти́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

engrossed

[ɪnˈgroʊst]

adj.

ца́лкам заня́ты; паглыну́ты, ца́лкам захо́плены (пра ўва́гу, ду́мкі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

по́жранный

1. з’е́дзены; пажра́ны, пажо́рты;

2. паглыну́ты;

3. пажра́ны, пажо́рты; см. пожра́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ДЗЕ́ЦКІ,

1) у Стараж. Русі з 11 ст. прадстаўнік ніжэйшай («малодшай») часткі дружыны. У сац.-грамадскай сферы выконваў шэраг паліцэйскіх, адм. функцый. У надзвычайных абставінах мог быць пераведзены ў баяры і атрымаць пасадніцтва. Дз. складалі сталы вайсковы аддзел, які знаходзіўся ў непасрэдным распараджэнні князя або кіраўніцтва земскай абшчыны. Па меры разлажэння дружыны Дз. трацілі рысы дружыннай структуры і паглынуты княжацкім дваром.

2) У ВКЛ у 15—16 ст. службовая асоба, якая па даручэнні вял. князя, ваяводы, старосты ці інш. прадстаўнікоў улады затрымлівала і дастаўляла абвінавачанага ў суд. З 1566 функцыі Дз. выконваў возны.

Г.В.Ласкавы.

т. 6, с. 108

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)