паве́яць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; зак.

Пачаць веяць (у 2 знач.), дзьмуць.

Павеяў вецер.

Павеяла (безас.) вясной.

Ад яе ўсмешкі павеяла (безас.) цеплынёй і ласкай (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паве́яць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. паве́ю паве́ем
2-я ас. паве́еш паве́еце
3-я ас. паве́е паве́юць
Прошлы час
м. паве́яў паве́ялі
ж. паве́яла
н. паве́яла
Загадны лад
2-я ас. паве́й паве́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час паве́яўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паве́яць сов.

1. (всё, многое) прове́ять; переве́ять;

2. (нек-рое время) пове́ять;

3. (начать веять) пове́ять, па́хнуть; (о ветре — ещё) поду́ть;

4. перен. пове́ять;

на мяне́ паве́яла міну́лым — на меня́ пове́яло про́шлым

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паве́яць ​1, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак., што.

1. Звеяць, правеяць усё, многае. Павеяць увесь авёс.

2. і без дап. Веяць некаторы час. Павеяць да абеду зерне.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пачаць веяць; падзьмуць (пра вецер і пад.). Пад дзень пасеяў вецер, і сцяг горда калыхаўся над горадам. Якімовіч.

4. безас. чым. Абдаць павевам (цеплыні, паху і інш.). Пачынала цямнець. З лугу павеяла прыемнай свежасцю, але было цёпла і ціха. У паветры адчувалася мяккая парнасць. Дайліда. На водшыбе лугавым Павеяла дымам начлежным. Калачынскі. // перан. Перадавацца, распаўсюджвацца ад чаго‑н. Цішынёй і бязлюддзем павеяла ад гарадка, ахутанага асенняй смугой. Хадкевіч. Цеплынёй і ласкай павеяла ад гэтай простай дзявочай усмешкі. Дамашэвіч. Мы ўваходзім у прасторную залу. І адразу павеяла суровым подыхам першых дзён вайны. В. Вольскі. // Адчуцца (пра набліжэнне чаго‑н.). Павеяла вясной. Над борам праляцелі гусі на бераг родны свой. Пушча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паве́яць (падзьмуць) zu blásen [zu wéhen] begínnen* [ánfangen*];

паве́яў лёгкі ве́трык es kam ein léichter Wind auf

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

падыхну́ць

‘павеяць, падзьмуць’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. падыхне́ -
Прошлы час
м. - -
ж. -
н. падыхну́ла

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

wionąć

зак. павеяць, падзьмуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пахну́ть сов., разг. паве́яць;

пахну́ло све́жестью безл. паве́яла халадко́м (прахало́дай).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пове́ять сов.

1. (о ветре — начать веять) паве́яць; (начать дуть) падзьму́ць;

пове́ял тёплый ветеро́к паве́яў (падзьму́ў) цёплы ве́трык;

2. (машиной) паарфава́ць; (ручным способом) паве́яць;

3. перен., безл. паве́яць;

на меня́ вдруг пове́яло де́тством на мяне́ ра́птам паве́яла дзяці́нствам.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

powiać

зак.

1. павеяць;

2. махнуць; узмахнуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)