недаву́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. недаву́к недаву́кі
Р. недаву́ка недаву́каў
Д. недаву́ку недаву́кам
В. недаву́ка недаву́каў
Т. недаву́кам недаву́камі
М. недаву́ку недаву́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

недаву́к м. недоу́чка м. и ж.; не́доросль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недаву́к, ‑а, м.

Тое, што і недавучка (пра мужчыну).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недаву́к м., недаву́чка м., ж. разм. vórzeitiger Schúlabgänger;

2. (мала дасведчаны чалавек) Hálbgebildete (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

niedouk

м. недавук, недавучка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)