наё́мнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. наё́мнік наё́мнікі
Р. наё́мніка наё́мнікаў
Д. наё́мніку наё́мнікам
В. наё́мніка наё́мнікаў
Т. наё́мнікам наё́мнікамі
М. наё́мніку наё́мніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наёмнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Ваеннаслужачы наёмнага войска.

Вярбоўка наёмнікаў.

2. Той, хто за плату гатоў здзейсніць злачынства, выгаднае наймальніку.

Няма апраўдання наёмнікам і тэрарыстам.

3. Тое, што і найміт.

|| ж. наёмніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. наёмніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наёмнік м., в разн. знач. наёмник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наёмнік, ‑а, м.

1. Салдат або афіцэр, які служыць у наёмнай арміі. Армія з наёмнікаў.

2. Тое, што і найміт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наёмнік м.

1. (наёмны работнік) Tágelöhner m -s, -;

2. гл. найміт 2.

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

наёмніца, ‑ы, ж.

Жан. да наёмнік (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

mercenary [ˈmɜ:sənəri] n. наёмнік, наёмны жаўне́р

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

soldier of fortune [ˌsəʊldʒəəvˈfɔ:tʃən] n. наёмнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

zaciężnik

м. уст. наёмнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

mercenary

[ˈmɜ:rsəneri]

1.

adj.

1) кары́сьлівы

2) наёмны

2.

n.

наёмнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)