напра́ўшчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. напра́ўшчыца напра́ўшчыцы
Р. напра́ўшчыцы напра́ўшчыц
Д. напра́ўшчыцы напра́ўшчыцам
В. напра́ўшчыцу напра́ўшчыц
Т. напра́ўшчыцай
напра́ўшчыцаю		 напра́ўшчыцамі
М. напра́ўшчыцы напра́ўшчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

напра́ўшчыца ж. напра́вщица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

напра́ўшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да напраўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напра́ўшчык, -а, мн. -і, -аў м.

Майстар па напраўцы чаго-н.

Н. брытваў.

|| ж. напра́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

напра́вщица напра́ўшчыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)