нама́д

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. нама́д нама́ды
Р. нама́да нама́даў
Д. нама́ду нама́дам
В. нама́да нама́даў
Т. нама́дам нама́дамі
М. нама́дзе нама́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нома́д ист. нама́д, -да м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нама́ды, ‑аў; адз. намад, ‑а, М ‑дзе, м.

Гіст. Народы, плямёны, якія качуюць; качэўнікі.

[Ад грэч. nomás (nomádos) — які качуе.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nomad [ˈnəʊmæd] n.

1. нама́д, качэ́ўнік

2. вандро́ўнік, падаро́жнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)