Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
накане́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Невялікі каўпачок, звычайна падобны на конус, які насаджваецца на канец чаго-н. або прымацоўваецца да канца чаго-н.
Аловак з наканечнікам.
Чахол шаблі з бліскучым наканечнікам.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
накане́чнікм. наконе́чник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
накане́чнік, ‑а, м.
Невялікі, звычайна конусападобны прадмет, які насаджваецца на канец іншага прадмета. Наканечнік стралы. □ Гэта была крывая шабля ў чорным бліскучым чахле з залацістым наканечнікам.Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)