назначэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. назначэ́нне назначэ́нні
Р. назначэ́ння назначэ́нняў
Д. назначэ́нню назначэ́нням
В. назначэ́нне назначэ́нні
Т. назначэ́ннем назначэ́ннямі
М. назначэ́нні назначэ́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

назначэ́нне, -я, н.

1. гл. назначыць.

2. Тое, што і прызначэнне.

3. Прадпісанне ўрача.

Запісаць у картку н. хвораму.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

назначэ́нне ср., в разн. знач. назначе́ние;

н. на паса́ду — назначе́ние на до́лжность;

ме́сца ~ння — ме́сто назначе́ния;

вы́карыстаць па ~нні — испо́льзовать по назначе́нию

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

назначэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. назначаць — назначыць.

2. Распараджэнне, пастанова аб прызначэнні на якую‑н. пасаду, работу. Атрымаць назначэнне. □ Дэсант лічыўся разгромленым, і .. [камандзір] чакаў новага назначэння. Чорны. // Разм. Дакумент, які пацвярджае прызначэнне на пасаду, работу. У кішэні ляжала назначэнне на новую работу.

3. Асноўная функцыя, роля каго‑, чаго‑н. Атрад асобага назначэння. // Мэта, прызначэнне каго‑, чаго‑н. Мець сваё назначэнне. □ Сваё галоўнае назначэнне, як настаўніка, Лабановіч вызначаў так: абудзіць у вучнях і выклікаць да дзеяння крытычны розум. Колас.

4. Прадпісанне ўрача. Доктар Сільвановіч запісваў у картачку назначэнне хвораму. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

назначэ́нне н. разм.

1. (вызначэнне) Bestímmung -, -en, Féstsetzung f -, -en;

назначэ́нне тэ́рміну die Féstsetzung des Termíns;

назначэ́нне вы́бараў die Áusschreibung [die Ánsetzung] der Wáhlen;

2. (на пасаду) Ernénnung f -, -en, Bestímmung f -, -en, Nominíerung f -, -en; Berúfung f -;

3. (прадпісанне доктара) Vórschrift -, -en, Verórdnung f -, -en;

4. (мэта прызначэння) Bestímmung f -, -en, Zweck m -(e)s, -e; гл. прызначэнне

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

назна́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак.

1. каго (што). Прызначыць на якую-н. пасаду, працу.

Н. загадчыкам кафедры.

2. што. Намеціць, вызначыць тэрмін.

Н. сустрэчу на вечар.

3. што. Устанавіць (зарплату, пенсію і пад.).

Н. пенсію.

4. што. Прысудзіць (у якой-н. гульні).

Н. штрафны ўдар.

5. што. Паставіць знак, пазначыць меткай.

Н. дрэвы на высечку.

|| незак. назнача́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. назначэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

assignment [əˈsaɪnmənt] n.

1. зада́нне; даручэ́нне

2. прызначэ́нне, назначэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

nominee [ˌnɒmɪˈni:] n. кандыда́т (на выбранне, назначэнне або прыём куды-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

przyznanie

н.

1. прызнанне;

2. прысуджэнне, назначэнне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

целево́й в разн. знач. мэ́тавы;

целева́я аспиранту́ра мэ́тавая аспіранту́ра;

целево́е назначе́ние мэ́тавае назначэ́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)