Міра́нка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Міра́нка
Р. Міра́нкі
Д. Міра́нцы
В. Міра́нку
Т. Міра́нкай
Міра́нкаю
М. Міра́нцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

міра́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. міра́нка міра́нкі
Р. міра́нкі міра́нак
Д. міра́нцы міра́нкам
В. міра́нку міра́нак
Т. міра́нкай
міра́нкаю		 міра́нкамі
М. міра́нцы міра́нках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

міра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Уст. Жан. да міранін (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Міранка,

рака ў Карэліцкім р-не.

т. 10, с. 463

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Міранка,

гідралагічны заказнік у Карэліцкім р-не.

т. 10, с. 463

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)