Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
мясці́на, -ы, мн. -ы, -цін, ж.
1. Пэўная частка, участак якой-н. тэрыторыі.
Лясная м.
2. Тое, што і месца (у 2 і 5 знач.).
|| памянш.мясці́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Цудоўная м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
мясці́наж. ме́сто ср.; уголо́к м.; месте́чко ср.;
знаёмая м. — знако́мое ме́сто;
прыго́жая м. — краси́вый уголо́к; краси́вое месте́чко
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мясці́на, ‑ы, ж.
1. Пэўная частка, участак якой‑н. тэрыторыі. Уперадзе, на высокай лясной мясціне, паказалася прасторная круглая паляна.М. Ткачоў.У лесе кожная мясціна — Лужок, палянка, баравіна — Асобны твар і выраз мае.Колас.Мясціна была нізкаватая, па абодва бакі рос аер, пракідаліся лазовыя кусты.Лобан.// Прастора, выдзеленая, прызначаная для чаго‑н. Непадалёк ад клуба хлопцы аблюбавалі добрую мясціну для футбольнага поля.Дадзіёмаў.Сцёпка стаў разглядацца, дзе б выбраць лепшую мясціну для адпачынку.Колас.
2.звычайнамн. (мясці́ны, ‑цін). Якая‑н. мясцовасць. Балоцістыя мясціны. Партызанскія мясціны. Глухія мясціны. □ Мясціны вакол прыгожыя: густы хваёвы лес, яшчэ не крануты блізкасцю горада, абрывістыя ўзгоркі.Шыцік.// Край, раён, акруга. Пласкадонка, якая і ў гэтых мясцінах называецца чайкай, ад рання стаяла ў ціхай завадзі Быстранкі, прымкнутая ланцугом да вярбы.Брыль.З тых я мясцін, з тых цяністых абшараў, Дзе спакон веку шумела трысцё.Смагаровіч.
3. Асобны ўчастак, пункт на якім‑н. прадмеце. Над ракою, над балоцістымі мясцінамі лугу збіраўся туман.Шамякін.Калі [Касцевіч] устаў, адчуў, што пячэ мясціна на правай шчацэ — баліць вострым болем.Пестрак.
4.Разм. Тое, што і месца (у 4 знач.). Ф. Скарына ў сваіх прадмовах і заўвагах выдзяляе і падкрэслівае тыя мясціны, дзе ёсць звесткі аб свабодных навуках.С. Александровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мясці́наж
1. Gégend f -, -en; Ort m -(e)s, -e; Gelände n -(e)s, -;
гары́стая мясці́на bérgiges Gelände;
бало́цістая мясці́на Súmpfland n -es, Súmpfgelände n;
2.гл месца
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Мясці́на, месці́на, ме́сціна, ме́сцінка ’пэўная частка якой-небудзь тэрыторыі; асобнае месца’, ’мясцовасць’, ’край, раён, акруга’ (ТСБМ, Яруш., Бяльк., Сл. ПЗБ, ТС), укр. чаркаск. місти́на ’месца’, рус.мести́на, ме́стина: смал., пск. ’месца’, уладз., арл. ’мясцовасць’; польск.mieścina ’мізэрны горад’, ’непрыгожая, бедная мясціна’, серб.-харв.mjestina ’вялізны горад’ (у Стуліча). Прасл.městina < město > ме́ста (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мясці́на Невялікі ўчастак; месца, куток (БРС). Тое ж мясце́чка (Мсцісл.Бяльк., Слаўг.), ме́сцечка, ме́сцінка, ме́сціначка (Слаўг.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
раўчукава́ты, ‑ая, ‑ае.
Разм. Пакрыты раўчукамі. Раўчукаватая мясціна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)