мянці́ць, мянчу́, ме́нціш, ме́нціць; ме́нчаны; незак.

1. што. Вастрыць мянташкай.

М. касу.

2. перан., што, чым і без дап. Гаварыць многа і без толку; лапатаць (разм.).

М. языком.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мянці́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. мянчу́ ме́нцім
2-я ас. ме́нціш ме́нціце
3-я ас. ме́нціць ме́нцяць
Прошлы час
м. мянці́ў мянці́лі
ж. мянці́ла
н. мянці́ла
Загадны лад
2-я ас. мянці́ мянці́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час ме́нцячы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мянці́ць несов.

1. (косу) точи́ть (наждачной лопаткой);

2. перен., прост. (языком) трепа́ть, моло́ть; болта́ть;

м. абы́ што — болта́ть лишь бы что;

◊ м. языко́м — трепа́ть языко́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мянці́ць, мянчу, менціш, менціць; незак.

1. што. Вастрыць мянташкай. Неўзабаве касцы выйшлі да дарогі і прыпыніліся на хвіліну адпачыць. Некаторыя сталі мянціць косы. Даніленка.

2. перан.; што, чым і без дап. Разм. Гаварыць многа і без толку, гаварыць бязглуздзіцу; трапацца, лапатаць. Языкі быццам з прывязі пазрываліся і мянцілі немаведама што. Сабаленка. [Даміра:] — А вы языком толькі менціце. Мы ды мы. А дзе тыя брыгады, што на сходзе старылі? Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мянці́ць

1. (касу) déngeln vt;

2. перан. разм. (лапатаць) schwátzen vi, quátschen vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мянці́ць, мяньці́ць, ме́ньціць, меньці́ць, мэнті́ты, мынтэ́тэ ’вастрыць касу мянташкай’, ’многа гаварыць, лапатаць без толку’ (ТСБМ, Бір. Дзярж., В. В., Шат., Бяльк., Выг. дыс., Сл. ПЗБ, ТС; КЭС, лаг.; карэліц., Янк. Мат.; гродз., драг., КЭС), гродз. ’круціць хвастом’, нясв. ’біць’ (Сл. ПЗБ) і, магчыма, сюды ж ’есці’ (ТС). Паводле Грынавяцкене (Сл. ПЗБ, 3, 106), паходзіць з літ. menčiúoti ’вастрыць’. Не выключана самастойнае ўтварэнне ад ме́нта, мянця́ (ДАБМ, к. 264), як бел. лапатка — лапаткаваць. Гл. Урбуціс, Baltistica, 5, 65.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

замянці́ць, ‑мяняў, ‑менціш, ‑менціць; зак.

1. Пачаць мянціць касу мянташкай.

2. перан. Разм. Пачаць гаварыць многа і без толку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Мянта́ць, лаг. мінтиць ’мянціць’ (Шатал.). Утворана ад мента© (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Мянце́ліць, менцеліць ’біць’ (ТС). Утворана ад мянціць (гл.) пры дапамозе інфікса ‑ел‑ з адценнем экспрэсіі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

chrzanić

незак. разм. плявузгаць; мянціць (малоць) языком

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)