◎ *Мя́нта, мʼянта ’балбатун, гультай’ (ТС). Да мента© (гл.)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ме́нт
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ме́нт |
мянты |
| Р. |
мянта |
мянтоў |
| Д. |
мянту |
мянтам |
| В. |
мянта |
мянтоў |
| Т. |
мянтом |
мянтамі |
| М. |
мянце |
мянтах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
cop
I [kɑ:p]
n., informal
паліцыя́нт -а, мент мянта́ m.
II [kɑ:p]
v.t., Sl.
1) кра́сьці
2) лаві́ць, хапа́ць; хапану́ць, ца́пнуць (арыштава́ць)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ме́нта 1, ме́тка, мэта, мянта́, мянця́ ’мянташка’ (Зн. Мікуц.; ДАБМ, к. 264; Смулкова, Słown.; пруж., Выг. дыс., Сл. ПЗБ), ’мешалка’ (Сл. ПЗБ), ’балбатун, брыдотны’ (КЭС, лаг.). Балтызм. Параўн. літ. meñtė, mentė̃, menčia ’лапатка, якой капаюць бульбу, мяшаюць (раствор) і інш.’, mentẽlė ’мянташка’ (Атрэмбскі, Gr., 2, 48; Урбуціс, Baltistica, 5, 65; Лекс. балт., 39–40; Грынавяцкене, LKK, 16, 183; Лаўчутэ, Балтизмы, 37). Сюды ж метава́ць ’вастрыць касу’ (Бір. дыс.), хойн. мянтава́ць (Мат. Гом.), мента́ць ’тс’ (ТС).
Ме́нта 2 ’мята вадзяная, Mentha aquatica L.’ (маг., Кіс.). Відаць, паланізм. Параўн. польск. mięta ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
fuzz
[fʌz]
1.
n.
1) пушы́нка f.; варсі́нкі, валаскі́ pl.; пух -у m., пушо́к -ку́ m.
Peaches covered with fuzz — Пэ́рсікі пакры́тыя пушко́м
2) Sl. паліцыя́нт -а, мент мянта́, дэтэкты́ў -ва m.
2.
v.t.
рабі́ць пушы́стым; пакрыва́ць пушко́м або́ пушы́нкамі
3.
v.i.
1) пакрыва́цца пласто́м дро́бных пушы́нак
2) разьлята́цца, як пух
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)