мы́шца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мы́шца мы́шцы
Р. мы́шцы мы́шцаў
Д. мы́шцы мы́шцам
В. мы́шцу мы́шцы
Т. мы́шцай
мы́шцаю		 мы́шцамі
М. мы́шцы мы́шцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мы́шца, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Орган цела чалавека і жывёлы, здольны скарачацца і забяспечваць функцыю руху частак цела.

Сардэчная м.

|| прым. мы́шачны, -ая, -ае.

Мышачныя валокны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мы́шца ж., анат. мы́шца;

○ двухгало́вая м. — двугла́вая мы́шца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мы́шца ж., анат. мы́шца, -цы ж., му́скул, -ла м., цяглі́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мы́шца, ‑ы, ж.

Тканка жывога арганізма, здольная скарачацца і забяспечваць функцыю руху частак цела; мускул.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мы́шца ж. анат. гл. мускул

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мышца

Том: 18, старонка: 258.

img/18/18-258_1343_Мышца.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Мы́шца ’мускул’ (ТСБМ). Запазычана з рус. мышца (Крукоўскі, Уплыў, 72), у якой са ст.-рус. мышьца < ст.-слав. мышьца. Да мыш (Фасмер, 3, 27).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мышца сардэчная 7/329

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

двугла́вый двухгало́вы;

двугла́вая мы́шца двухгало́вая мы́шца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)