мы́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. мы́та
Р. мы́та
Д. мы́ту
В. мы́та
Т. мы́там
М. мы́це

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мы́та, ‑а, н.

Гіст. Тое, што і мыт ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мыта

т. 11, с. 51

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мы́та н Zóll m -(e)s, Zölle

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мы́та

(польск. myto, ад ст.-в.ням. mūta)

гіст. пошліна за правоз тавараў цераз граніцу ці па тэрыторыі дзяржавы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Мыто́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Мыто́
Р. Мыта́
Д. Мыту́
В. Мыто́
Т. Мыто́м
М. Мыце́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

◎ Мытава́ць ’спрабаваць, прымушаць, рабіць што-небудзь’ (Кос.). Да мыта (> ⁺мытаваць ’прымушаць плаціць мыта’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тамо́женный мы́тны; ист. тамо́жны;

тамо́женная по́шлина мы́та, мы́тная по́шліна;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мы́ты

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, незакончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. мы́ты мы́тая мы́тае мы́тыя
Р. мы́тага мы́тай
мы́тае		 мы́тага мы́тых
Д. мы́таму мы́тай мы́таму мы́тым
В. мы́ты (неадуш.)
мы́тага (адуш.)		 мы́тую мы́тае мы́тыя (неадуш.)
мы́тых (адуш.)
Т. мы́тым мы́тай
мы́таю		 мы́тым мы́тымі
М. мы́тым мы́тай мы́тым мы́тых

Кароткая форма: мы́та.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ввозно́й, ввозный увазны́;

ввозна́я по́шлина увазна́я по́шліна (мы́та на ўвоз).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)