мы́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. мы́та
Р. мы́та
Д. мы́ту
В. мы́та
Т. мы́там
М. мы́це

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мы́та, ‑а, н.

Гіст. Тое, што і мыт ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мыта 7/327—328; 11/179

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

мыта

т. 11, с. 51

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мы́та н. Zóll m -(e)s, Zölle

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мы́та

(польск. myto, ад ст.-в.-ням. mūta)

гіст. пошліна за правоз тавараў цераз граніцу ці па тэрыторыі дзяржавы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Мыто́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Мыто́
Р. Мыта́
Д. Мыту́
В. Мыто́
Т. Мыто́м
М. Мыце́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Цло, гл. Мыта

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Мытава́ць ’спрабаваць, прымушаць, рабіць што-небудзь’ (Кос.). Да мыта (> ⁺мытаваць ’прымушаць плаціць мыта’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тамо́женный мы́тны; ист. тамо́жны;

тамо́женная по́шлина мы́та, мы́тная по́шліна;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)