му́лкі, -ая, -ае.

Які муляе, цвёрды.

Мулкая пасцель.

|| наз. му́лкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

му́лкі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. му́лкі му́лкая му́лкае му́лкія
Р. му́лкага му́лкай
му́лкае
му́лкага му́лкіх
Д. му́лкаму му́лкай му́лкаму му́лкім
В. му́лкі (неадуш.)
му́лкага (адуш.)
му́лкую му́лкае му́лкія (неадуш.)
му́лкіх (адуш.)
Т. му́лкім му́лкай
му́лкаю
му́лкім му́лкімі
М. му́лкім му́лкай му́лкім му́лкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

му́лкі жёсткий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

му́лкі, ‑ая, ‑ае.

Які муляе, цвёрды. Мулкі хамут. □ Падушка здавалася мулкай, дрэнна ўзбітай, і Мар’яна некалькі разоў папраўляла яе, перакідвала на другі бок. Стаховіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

му́лкі (цвёрды) hart

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Му́лкі1 ’цвёрды, цяжкі, невыносны’, ’які муляе’ (ТСБМ, Нас., Грыг., Яруш., Гарэц., Касп., Сцяшк., Янк. 1-2; Шат., Бяльк., Растарг., Ян.; КЭС, лаг.). Да му́ліць (гл.).

Му́лкі2 ’ілісты’, ’які аплывае, апаўзае’, гродз. му́лісты ’тс’ (Др.-Падб., Сл. ПЗБ). Да мул1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

му́лка прысл гл мулкі

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

му́лка,

1. Прысл. да мулкі.

2. безас. у знач. вык. Цвёрда. Сядзець было нязручна і мулка. Грахоўскі. Мякка сцеле, ды мулка спаць. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мы́лкі, мылкі́ ’(пра бульбу) які не разварваецца’ (шальч., Сл. ПЗБ). Відаць, да му́лкі1 (гл.). Мена ы > у з’яўляецца характэрнай на балта-слав. паграніччы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

drhtig

a

1) цвёрды, каля́ны, му́лкі

2) ду́жы, му́скулісты, жы́лісты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)