Verbum

анлайнавы слоўнік

мо́гільнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

	адз.	мн.
Н.	мо́гільнік	мо́гільнікі
Р.	мо́гільніка	мо́гільнікаў
Д.	мо́гільніку	мо́гільнікам
В.	мо́гільнік	мо́гільнікі
Т.	мо́гільнікам	мо́гільнікамі
М.	мо́гільніку	мо́гільніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мо́гільнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Тое, што і могілкі.

2. Старажытныя могілкі.

3. Месца захавання радыеактыўных адыходаў (спец.).

|| прым. мо́гільнікавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мо́гільнік м.

1. кла́дбище ср.; пого́ст;

2. археол. моги́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мо́гільнік, ‑а, м.

1. Тое, што і могілкі. Маці памерла і была пахавана ў тым далёкім кутку могільніка пад вязамі, куды цяпер хадзіла прыцемкамі незнаёмая жанчына. Чорны.

2. Старажытныя могілкі. На месцы раскопак быў выяўлен старажытны могільнік. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

могільнік

т. 10, с. 510

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мо́гільнік м

1. археал Grábstätte f -, -n; Gräberfeld n -(e)s, -er;

2. спец (месца захавання радыеактыўных прадуктаў і пад.) Éndlager n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Люцынскі могільнік

т. 9, с. 413

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)