мло́сны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. мло́сны мло́сная мло́снае мло́сныя
Р. мло́снага мло́снай
мло́снае		 мло́снага мло́сных
Д. мло́снаму мло́снай мло́снаму мло́сным
В. мло́сны (неадуш.)
мло́снага (адуш.)		 мло́сную мло́снае мло́сныя (неадуш.)
мло́сных (адуш.)
Т. мло́сным мло́снай
мло́снаю		 мло́сным мло́снымі
М. мло́сным мло́снай мло́сным мло́сных

Крыніцы: piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мло́сны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да млосці. У Ярыгі кружылася галава, але пачуццё звычайнай чалавечай цікаўнасці перамагло млосную слабасць. Лынькоў.

2. перан. Прыкры, цяжкі; моташны. Млосны камарыны гуд. Млосная ноч. □ Стаіць млосная, з густым пахам соснаў і ягад, цішыня. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мло́сны (які сябе млосна пачувае) entkräftet, geschwächt; (прыкры) verdríeßlich, ärgerlich

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мло́сць, -і, ж.

Непрыемнае самаадчуванне, якое наступае звычайна перад стратай прытомнасці, рвотай.

|| прым. мло́сны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нудо́та, -ы, ДМ -до́це, ж. (разм.).

1. Тое, што і нуда (у 1 і 3 знач.).

2. Пра млосны стан, які бывае перад ірвотай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ну́дзіць, -дзіць; безас., незак.

1. Пра млосны стан, які бывае перад ірвотай.

2. перан. Пра адчуванне агіды да каго-, чаго-н. (разм.).

Мяне нудзіць ад яго прамоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

mdławy

моташны, млосны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sickening

[ˈsɪkənɪŋ]

adj.

1) мло́сны, мо́ташны

2) агідны, пры́кры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ckliwy

1. саладжавы; прытарны;

2. млосны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Знудзі́ць ’зрабіцца блага, вырваць’. Рус. дыял. знуди́ть смал. ’давесці да благога стану’, цвяр., пск. ’балець, ламаць’, укр. знуди́ти ’надакучыць’, ’апрыкраць’, польск. znudzić ’надакучыць’, чэш. znuditi, славац. znudiť ’тс’, серб.-харв. сну̏ждити се ’надакучыць, выклікаць кепскі настрой’, макед. снужди се ’надакучыць’. Ц.-слав. изнѫдити ’выганяць, вырываць’. Прасл. jьz‑nud‑i‑ti — прэфіксальны дзеяслоў; гл. нудзіць ’адчуваць млосны стан’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)