мецэна́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мецэна́тка мецэна́ткі
Р. мецэна́ткі мецэна́так
Д. мецэна́тцы мецэна́ткам
В. мецэна́тку мецэна́так
Т. мецэна́ткай
мецэна́ткаю		 мецэна́ткамі
М. мецэна́тцы мецэна́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мецэна́тка ж., разг. мецена́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мецэна́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р ‑так; ж.

Разм. Жан. да мецэнат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мецэна́т, -а, М -на́це, мн. -ы, -аў, м.

Багаты апякун навук і мастацтваў; увогуле той, хто апякуецца над якой-н. справай.

|| ж. мецэна́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. мецэна́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)