мета́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. мета́н
Р. мета́ну
Д. мета́ну
В. мета́н
Т. мета́нам
М. мета́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мета́н, -у, м.

Прыродны газ без колеру і паху, які выкарыстоўваецца ў якасці паліва.

|| прым. мета́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мета́н, -ну м., хим. мета́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мета́н хим. мета́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мета́н, ‑у, м.

Газ, які атрымліваецца ў выніку злучэння вугляроду з вадародам.

[Фр. méthane.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Метан 2/21; 3/286, 287, 292, 323; 7/156, 440; 9/167

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

метан

т. 10, с. 308

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мета́н м. хім. Methán n -s, Methýlwasserstoff m -(e)s, Súmpfgas n -es, Grúbengas n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мета́н

(фр. méthane)

газ, які атрымліваецца ў выніку злучэння вугляроду з вадародам; утвараецца пры гніенні арганічных рэчываў без доступу паветра; выкарыстоўваецца як паліва і як сыравіна ў хімічнай прамысловасці; балотны газ, рудніковы газ.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

methane [ˈmi:θeɪn] n. chem. мета́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)