ме́са, -ы, мн. -ы, мес, ж.

1. У каталіцкай царкве: літургія.

Скончылася м.

2. Музычны харавы твор на тэкст гэтага набажэнства звычайна ў суправаджэнні аргана ці аркестра.

М. кампазітара Ліста.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ме́са

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ме́са ме́сы
Р. ме́сы ме́с
Д. ме́се ме́сам
В. ме́су ме́сы
Т. ме́сай
ме́саю		 ме́самі
М. ме́се ме́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ме́са ж. ме́сса

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ме́са, ‑ы, ж.

1. Тое, што і імша. Біскуп сам служыць прыехаў месу. Танк.

2. Музычны харавы твор на тэкст каталіцкага набажэнства, звычайна ў суправаджэнні арганаў ці аркестра. Меса Ліста.

[Фр. messe.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Меса (богаслужэнне) 7/146

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Меса (муз.) 7/146; 9/252; 11/95

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

меса,

галоўнае богаслужэнне ў каталіцкай царкве.

т. 10, с. 298

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

меса,

вакальны ці вакальна-інструментальны твор.

т. 10, с. 298

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ме́са​2

(ісп. mesa = стол)

невялікія сталовыя ўзвышшы з абрывістымі схіламі, якія ўяўляюць сабой рэшткі вялікіх плато.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ме́са​1

(фр. messe, ад лац. missa)

1) галоўнае богаслужэнне каталіцкай царквы;

2) многагалосы харавы твор рэлігійнага зместу на тэкст каталіцкага набажэнства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)