ма́ўр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ма́ўр ма́ўры
Р. ма́ўра ма́ўраў
Д. ма́ўру ма́ўрам
В. ма́ўра ма́ўраў
Т. ма́ўрам ма́ўрамі
М. ма́ўру ма́ўрах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

маўр м., ист. мавр;

◊ м. зрабі́ў сваю́ спра́ву, м. мо́жа ісці́ — мавр сде́лал своё де́ло, мавр мо́жет уйти́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маўр,

гл. маўры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маўр м.

1. Máure m -n, -n;

2. Mohr m -en, -en (разм. негр, афраамерыканец)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Маўр, ст.-бел. мавръ, мауръ ’негр’ (XVII ст.). Запазычаны са ст.-польск. maur, якое з с.-лац. maurus < лац. Mauri ’насельніцтва Паўн.-зах. Афрыкі’. З VIII ст. гэту тэрыторыю захапілі арабы, і ў сярэдневякоўі маўрамі называлі арабаў і арабізаваных жыхароў Паўн. Афрыкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Маўр Янка

т. 10, с. 218

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Маўр Я. 1/450; 2/156, 270, 393, 527; 3/106, 273, 449; 4/40, 206, 506; 5/608; 6/272, 405, 564, 577, 599; 7/91, 365; 8/490, 595, 610, 616, 644; 9/113; 10/258, 571; 11/276, 474; 12/395, 557, 563, 646

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

мавр ист. маўр, род. ма́ўра м.;

◊

мавр сде́лал своё де́ло, мавр мо́жет уйти́ книжн. маўр зрабі́ў сваю́ спра́ву, маўр мо́жа ісці́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Moor [mʊə] n.

1. маўрыта́нец; маўрыта́нка

2. маўр

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Moor

[mʊr]

n.

Маўр -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)