ма́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ма́рка ма́ркі
Р. ма́ркі ма́рак
Д. ма́рцы ма́ркам
В. ма́рку ма́ркі
Т. ма́ркай
ма́ркаю		 ма́ркамі
М. ма́рцы ма́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ма́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. Знак аплаты паштовых і некаторых іншых збораў звычайна ў выглядзе чатырохвугольнай паперкі з абазначэннем цаны і якім-н. малюнкам.

Калекцыя марак.

2. Гандлёвы знак, кляймо на вырабах і таварах.

Фабрычная м.

3. Гатунак, тып вырабу, тавару.

М. машыны.

М. віна.

4. Грашовая адзінка ў Германіі і Фінляндыі да 2002 года.

◊

Трымаць (вытрымліваць) марку — падтрымліваць сваю рэпутацыю.

|| памянш. ма́рачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).

|| прым. ма́рачны, -ая, -ае (да 1—3 знач.).

Марачнае віно.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ма́рка I ж., в разн. знач. ма́рка;

пашто́вая м. — почто́вая ма́рка;

м. заво́да — ма́рка заво́да;

но́выя ~кі станко́ў — но́вые ма́рки станко́в;

пад ~кай — (чаго) под ма́ркой (чего);

вытры́мліваць (трыма́ць) ~ку — выде́рживать (держа́ть) ма́рку;

псава́ць ~ку — по́ртить ма́рку;

пе́ршай ~кі — пе́рвой ма́рки

ма́рка II ж. (денежная единица) ма́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́рка​III ист. ма́рка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́рка​II (денежная единица) ма́рка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́рка​I в разн. знач. ма́рка, -кі ж.;

почто́вая ма́рка пашто́вая ма́рка;

фабри́чная ма́рка фабры́чная ма́рка;

◊

высо́кой (вы́сшей, пе́рвой) ма́рки высо́кай (найвышэ́йшай, пе́ршай) ма́ркі;

держа́ть (выде́рживать) ма́рку трыма́ць (вытры́мліваць) ма́рку;

под ма́ркой чего́ пад ма́ркай чаго́;

по́ртить ма́рку псава́ць ма́рку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ма́рк

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Ма́рк Ма́ркі
Р. Ма́рка Ма́ркаў
Д. Ма́рку Ма́ркам
В. Ма́рка Ма́ркаў
Т. Ма́ркам Ма́ркамі
М. Ма́рку Ма́рках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ма́рка ​1, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

1. Значок аплаты паштовых і некаторых іншых збораў звычайна ў выглядзе чатырохвугольнай паперкі з абазначэннем цаны і якім‑н. рысункам. Гербавая марка. □ — Казімір! — хапіла яго за руку Ірынка. — Асцярожней! Ты ж не забывай, што я збіраю калекцыю паштовых марак. Краўчанка.

2. Знак, кляймо на тавары з абазначэннем горада, прадпрыемства, дзе вырабляўся тавар, яго якасць і інш. Фабрычная марка. □ І ў зарніцах аўтагеннай зваркі, Здаецца, бачым: з брамы завадской Аўтамабілі беларускай маркі Выходзяць на прастор зямлі маёй. Панчанка.

3. Гатунак, тып вырабу, тавару. Марка цэменту. Марка віна. □ Многія нават па гулу матора, пачутаму здалёк, пазнаюць ларку машыны. Дуброўскі.

4. Грашовая адзінка ў некаторых краінах. Задзівіўся дужа дзед, калі пакуп[нік] пачаў адлічваць яму грошы папяровымі маркамі. Колас.

•••

Пад маркай чаго — пад выглядам.

Трымаць (вытрымліваць) марку гл. трымаць.

ма́рка ​2, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Гіст.

1. Пагранічная вобласць з ваенным упраўлення ў раннефеадальнай Франкскай дзяржаве і ў сярэдневяковай Германіі.

2. Сялянская абшчына ў сярэдневяковай Заходняй Еўропе.

[Ням. Mark — мяжа.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марка,

сельская абшчына; адміністратыўная акруга.

т. 10, с. 114

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

марка,

выява, якая індывідуалізуе прадукцыю.

т. 10, с. 114

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)