манта́чыць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
манта́чу |
манта́чым |
| 2-я ас. |
манта́чыш |
манта́чыце |
| 3-я ас. |
манта́чыць |
манта́чаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
манта́чыў |
манта́чылі |
| ж. |
манта́чыла |
| н. |
манта́чыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
манта́ч |
манта́чце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
манта́чачы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
манта́чыць несов., разг. мота́ть, транжи́рить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
манта́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак.
Разм. Неразумна траціць што‑н.; марнатравіць. [Даніла:] — Скажаш, каб авёс не мантачылі. Ворыва хутка. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Манта́чыць ’выпрошваць’ (Касп.), укр. валын. манта́чите ’тс’. Пад уплывам манта́чыць < мантач (гл.) з польск. matyczeć, якое з mantyka ’торба’ > ’прасіць, жабраваць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
манта́чанне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. мантачыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разма́тыватьII несов., прост. мата́ць, разманта́чваць, манта́чыць, марнатра́віць;
разма́тывать де́ньги мата́ць (разманта́чваць, манта́чыць, марнатра́віць) гро́шы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мота́тьIII несов., разг. (тратить, расточать) мата́ць, манта́чыць, марнатра́віць, транжы́рыць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
trwonić
незак. мантачыць, марнатравіць, раскідвацца
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Герц ’знаўца, махляр’ (Нас.), ге́рцык ’тс’, ге́рцаць ’мантачыць, махляваць’ (Нас.). Няясна. Насовіч мяркуе, што гэта запазычанне ад яўрэяў, якія гавораць па-нямецку.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Манта́чка ’мянташка’ (нараўл., браг., Мат. Гом.), манта́шка ’тс’ (Растарг., Ян.). Укр., рус. бран., кур. манта́чка ’тс’. Да мянта́шка (гл.). Сюды ж манта́чыць ’мянціць’, ’вастрыць касу’ (нараўл., Мат. Гом., Бяльк.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)