мандо́ла

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мандо́ла мандо́лы
Р. мандо́лы мандо́л
Д. мандо́ле мандо́лам
В. мандо́лу мандо́лы
Т. мандо́лай
мандо́лаю		 мандо́ламі
М. мандо́ле мандо́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мандо́ла ж., муз. мандо́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мандо́ла муз. мандо́ла, -лы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мандо́ла, ‑ы, ж.

Разнавіднасць мандаліны — мандаліна-альт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мандо́ла

(іт. mandola)

1) струнны шчыпковы музычны інструмент тыпу лютні (меншы па памерах);

2) тэнаровая разнавіднасць т.зв. неапалітанскай мандаліны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пандуры́на

(іт. pandorina, ад лац. pandura < гр. pandura = цытра)

тое, што і мандола.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)