манары́м
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
манары́м |
манары́мы |
| Р. |
манары́ма |
манары́маў |
| Д. |
манары́му |
манары́мам |
| В. |
манары́м |
манары́мы |
| Т. |
манары́мам |
манары́мамі |
| М. |
манары́ме |
манары́мах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
манары́м
(фр. monorime)
верш, радкі якога яднаюцца адной рыфмай (манарыфмай).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)