магіка́нін

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. магіка́нін магіка́не
Р. магіка́ніна магіка́н
Д. магіка́ніну магіка́нам
В. магіка́ніна магіка́н
Т. магіка́нінам магіка́намі
М. магіка́ніне магіка́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

магіка́нін м. могика́нин

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

магіка́нін,

гл. магікане.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магіка́нін

(англ. Mohican, або індз. Mo-hi-konnius)

1) прадстаўнік аднаго з плямёнаў паўночнаамерыканскіх індзейцаў, што былі знішчаны заваёўнікамі;

2) перан. апошні прадстаўнік чаго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

могика́нин магіка́нін, -на м.;

◊

после́дний из могика́н апо́шні з магіка́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

магіка́не, ‑кан; адз. магіканін, ‑а, м.; магіканка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. магіканкі, ‑нак; ж.

Вымерлае племя паўночнаамерыканскіх індзейцаў.

•••

Апошні з магікан гл. апошні.

[Слова пачало ўжывацца пасля выхаду рамана амерыканскага пісьменніка Ф. Купера «Апошні з магікан».]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)