Лі́на

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Лі́на Лі́ны
Р. Лі́ны Лі́н
Д. Лі́не Лі́нам
В. Лі́ну Лі́н
Т. Лі́най
Лі́наю		 Лі́намі
М. Лі́не Лі́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лі́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лі́на лі́ны
Р. лі́ны лі́н
Д. лі́не лі́нам
В. лі́ну лі́ны
Т. лі́най
лі́наю		 лі́намі
М. лі́не лі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лі́на ж. бечева́, кана́т м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лі́на, ‑ы, ж.

Тоўстая вельмі моцная вяроўка, канат з валокнаў ці дроту. Стальная ліна. Пяньковая ліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́на ж гл канат; трос

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лі́на

(польск. lina, ад с.-в.-ням. line)

тоўсты канат з валокнаў ці дроту.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Лі́на ’тоўстая, вельмі моцная вяроўка, канат з валокнаў ці дроту’ (ТСБМ, ТС, Сл. паўн.-зах.), лі́ня ’тс’ (бых., Рам. 8), лы́на ’трос’ (Клім.), ліна, лі́ня ’вяроўка, па якой паднімаюць вулей на дрэва або пчаляры самі лазяць на дрэва’ (Анох., Сержп. Бортн.; ганц., ашм., З нар. сл.; круп., Сл. паўн.-зах.), воран., астрав. ліпка ’тс’ (З нар. сл.), ліна́, лі́на, лы́на ’вяроўка, на якой трымаецца паром’ (Маш., Масл.), ліня́ ’тс’ (Бяльк., Яруш.), лі́нька ’тс’ (Сцяшк., прынямонск., Нар. лекс.), ’дрот, якім звязваюць бярвенні ў плытах’ (Сцяшк.). Ст.-бел. лина ’вяроўка, канат’ (з XVI ст.) запазычана са ст.-польск. lina ’тс’, якое з с.-в.-ням. līne ці са ст.-в.-ням. līna (герм. lina‑ ’лён’) (Слаўскі, 4, 262; Чартко, Пыт. мовазн. і метод., 117; Жураўскі, Бел. мова, 61).

Лі́на 2 ’лянота’ (Бяльк.). Узнікла з лянота з лі‑ (дысімілятыўнае аканне), як краса — красата́, кісяя — кіслата́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кастэ́нка Ліна Васілеўна

т. 8, с. 159

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лі́н

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. Лі́н Лі́ны
Р. Лі́на Лі́наў
Д. Лі́ну Лі́нам
В. Лі́на Лі́наў
Т. Лі́нам Лі́намі
М. Лі́не Лі́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бечева́ вяро́ўка, -кі ж., лі́на, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)