лютэра́нін, -а, мн. -ра́не, -ра́н, м.

Той, хто вызнае лютэранства.

|| ж. лютэра́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лютэра́нін

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лютэра́нін лютэра́не
Р. лютэра́ніна лютэра́н
Д. лютэра́ніну лютэра́нам
В. лютэра́ніна лютэра́н
Т. лютэра́нінам лютэра́намі
М. лютэра́ніне лютэра́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лютэра́нін м. лютера́нин

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лютэра́нін, ‑а; мн. ‑ране, ‑ран; м.

Той, хто вызнае лютэранства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лютэра́нін

[польск. luteranin, ад ням. M. Luther = прозвішча ням. рэлігійнага рэфарматара (1483—1546)]

той, хто вызнае лютэранства.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лютера́нин лютэра́нін, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лютэра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да лютэранін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

luteranin

м. лютэранін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

лютэра́нства

(ад лютэранін)

адно з пратэстанцкіх веравучэнняў (гл. пратэстантызм), якое ўзнікла ў 16 ст. у Германіі на аснове вучэння М. Лютэра і пашырылася гал. ч. у Германіі і скандынаўскіх краінах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)