любо́шчы
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы
|
мн. |
| Н. |
любо́шчы |
| Р. |
любо́шчаў |
| Д. |
любо́шчам |
| В. |
любо́шчы |
| Т. |
любо́шчамі |
| М. |
любо́шчах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
любо́шчы, -шчаў ед. нет, прост. любо́вь ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
любо́шчы, ‑аў; адз. няма.
Разм. Любоўныя адносіны. Праз які час, калі астылі любошчы, .. [Адэля з Казюком] ужо размаўлялі аб тым, што іх непакоіла сёння. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Любошчы, лю́бошчы, любошч (ж.), любошчі́ ’любоўныя адносіны’, ’каханне, заляцанне, мілаванне’ (ТСБМ, Шат., Бес., Клім., Жд. 1, Мат. Гом.; лях., кам., Сл. ПЗБ). Да любі́ць (гл.). Аб суфіксе ў бел. мове гл. Сцяцко (Афікс. наз., 90). Аднак гэты суфікс (які ўзыходзіць да прасл. ‑ostь + ja у мн. л. ‑ost‑ji) больш характэрны для ўкраінскай мовы. (Вступ, 152).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раўно́шчы ’рэўнасць’ (Сцяшк. Сл.). Абстрактны назоўнік на ‑ошчы, якім прыпісваецца ўкраінскае паходжанне, параўн. любошчы, радашча (гл.). Да рэўнасць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
аму́ры
(фр. Amour, ад лац. Amor = імя бога кахання ў старажытнарымскай міфалогіі)
любошчы, заляцанні.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
каханне, закаханасць, любоў, любасць, мілаванне; любошчы (разм., мн.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)