ложо́к м.
1. (уменьш.-ласк. к лог) лажо́к, -жка́ м., нізі́нка, -кі ж.;
2. архит. жалабо́к, -бка́ м.; (каннелюра) канелю́ра, -ры ж.;
3. стр. руб, род. ру́ба м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
нізі́нка ж. ложо́к м., низи́нка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
жалабо́к, -бка́ м.
1. уменьш. желобо́к;
2. архит. ложо́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ложак ’мэбля — месца для спання, пасцель’ (Нас., ТСБМ, Гарэц., Бяльк., Касп., Шат., Сцяшк., Яруш.; КЭС, лаг.), ложык (Бяльк.), лу͡ожэк (паўд.-мін., паўд.-усх., КЭС), ло́жок (ТС). Відавочна, паланізм — параўн. польск. łóżko < паўн.-слав. ložьko (памяншальнае ад lože > ложа 1), якое пасля запазычання па-беларуску было б ложка, што вельмі блізка да лексемы ложка ’лыжка’, пашыранай на значнай тэрыторыі (гл., напрыклад, Сл. ПЗБ). Таму лексема пры запазычанні змяніла род і адпаведна суфікс па аналогіі да назваў прадмета паводле яго прызначэння, напрыклад прыпечак, абутак.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)