ку́рцік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ку́рцік |
ку́рцікі |
| Р. |
ку́рціка |
ку́рцікаў |
| Д. |
ку́рціку |
ку́рцікам |
| В. |
ку́рцік |
ку́рцікі |
| Т. |
ку́рцікам |
ку́рцікамі |
| М. |
ку́рціку |
ку́рціках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ку́рцік I м., обл. ку́рточка ж.
ку́рцік II м. (о животных) ку́цый, кургу́зый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ку́рцік 1 ’малы, куртаты’ (Сцяшк.). Гл. курта 1.
Ку́рцік 2 ’курта’ (Бяльк., Сержп. Пр., Сержп. Грам., Мат. Маг.). Да курта 3 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
нагаві́цы, ‑аў; адз. няма.
Разм. Штаны. Апрануты быў [Шэмет] у шэры даматканы курцік, перацягнуты путам, і зрэбныя, да калень.. нагавіцы. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Праваро́к (проворо́к) ’прылазнік’ (брасл., Праблемы філал.). Паводле Непакупнага (там жа, 93), з літ. prävaras ’тс’. Сюды ж праворны ’курцік’ (Нік. Очерки), праварына ’стойла’ (міёр., Нар. словатв.), што да літ. pravarinė ’адроджанае месца ў хляве’ (Лаўчутэ, Балтизмы, 71).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)