ку́пал

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́пал ку́палы
Р. ку́пала ку́палаў
Д. ку́палу ку́палам
В. ку́пал ку́палы
Т. ку́палам ку́паламі
М. ку́пале ку́палах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ку́пал, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Дах, верхняе скляпенне ў форме паўшар’я.

К. цырка.

2. перан. Пра якую-н. паверхню, прадмет, што маюць такую форму.

К. неба.

К. парашута.

|| прым. ку́пальны, -ая, -ае.

Купальнае перакрыцце.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ку́пал м., архит., перен. ку́пол, глава́ ж.;

к. царквы́ — ку́пол це́ркви;

к. не́ба — ку́пол не́ба;

к. парашу́та — ку́пол парашю́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́пал, ‑а, м.

1. Дах, верхняе скляпенне ў форме паўшар’я. Купал царквы. □ Здалёк відаць вялікі купал, напэўна, сабора, прыгожыя будынкі, прычалы з суднамі. Мележ.

2. перан. Пра якую‑н. паверхню, прадмет, што маюць такую форму. Купал неба. Купал парашута. □ Над галавой трапятаўся бялявы купал парасона. Алешка.

[Іт. cupola.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

купал,

у архітэктуры.

т. 9, с. 24

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

купал,

у геалогіі, у геамарфалогіі, у акіяналогіі.

т. 9, с. 25

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ку́пал м Kúppel f -, -n; Káppe -, -n (парашута);

нябе́сны ку́пал Hímmelszelt n -(e)s, -e; Hímmelskuppel f Hímmelsgewölbe n -s, - (паэт);

шатро́вы ку́пал Zéltdachkuppel f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ку́пал

(іт. cupola)

1) пукаты дах у выглядзе паўшар’я (напр. к. царквы);

2) перан. якое-н. пакрыццё акруглай формы (напр. к. парашута).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ку́пал ’верхняе скляпенне ў форме паўшар’я’ (ТСБМ). Запазычанне з італ. cupola ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Купа́ла

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Купа́ла Купа́лы
Р. Купа́лы Купа́л
Купа́лаў
Д. Купа́лу Купа́лам
В. Купа́лу Купа́л
Купа́лаў
Т. Купа́лам Купа́ламі
М. Купа́ле Купа́лах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)