кум, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

Хросны бацька ў адносінах да бацькоў хрэсніка і да хроснай маці.

|| ласк. кумо́к, -мка́, мн. -мкі́, -мко́ў, м. (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ку́м

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́м кумы́
Р. ку́ма кумо́ў
Д. ку́му кума́м
В. ку́ма кумо́ў
Т. ку́мам кума́мі
М. ку́ме кума́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кум кум, род. ку́ма м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кум м. кум;

◊ к. каралю́ — кум королю́;

ба́чыў к. со́нца! — э́ко ди́во!

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кум, ‑а, м.

Хросны бацька ў адносінах да бацькоў хросніка і да хроснай маці. Кумы панеслі да папа хрысціць. Чакаючы, пакуль прынясуць чалавека з новым імем, сталі людзі гаварыць аб усім свеце. Каваль.

•••

Кум каралю (іран.) — пра вольнага, ні ад каго не залежнага чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кум м Gevátter m -s і -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кум ’хросны бацька’ (ТСБМ, Нас., Шат., Сл. паўн.-зах., Бяльк., Сцяшк., Яруш., ТС). Укр. кум, рус. кум, ст.-рус. кумъ ’тс’, балг. кум, серб.-харв. ку̑м, славен. kȗm, польск. kum ’тс’. Традыцыйна да kъmotrъ ’кум’ < нар. лац. commater (Бернекер, 662; Фасмер, 2, 414; Маньчак, SR, 23, I, 61). Фанетычна незразумела (у < ъ?). Але іншыя гіпотэзы неверагодныя.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

каро́ль, -раля́ м., в разн. знач. коро́ль;

◊ кум каралю́ — кум королю́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кумо́к, ‑мка, м.

Разм. Ласк. да кум.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)