кулачо́к

‘памянш. да кулак’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кулачо́к кулачкі́
Р. кулачка́ кулачко́ў
Д. кулачку́ кулачка́м
В. кулачо́к кулачкі́
Т. кулачко́м кулачка́мі
М. кулачку́ кулачка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кулачо́к

‘незаможны, дробны кулак’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кулачо́к кулачкі́
Р. кулачка́ кулачко́ў
Д. кулачку́ кулачка́м
В. кулачка́ кулачко́ў
Т. кулачко́м кулачка́мі
М. кулачку́ кулачка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кулачо́к I, -чка́ м.

1. уменьш.-ласк. кулачо́к;

2. тех. кулачо́к, кула́к

кулачо́к II, -чка́ м., уменьш., ирон. кулачо́к; см. кула́к II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кулачо́к​II техн. кулачо́к, -чка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кулачо́к​I уменьш. кулачо́к, -чка́ м.; см. кула́к​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кулачо́к ​1, ‑чка, м.

1. Памянш.-ласк. да кулак ​1 (у 1 знач.).

2. Тое, што і кулак ​1 (у 3 знач.).

кулачо́к ​2, ‑чка, м.

Незаможны, дробны кулак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кулачо́к м памянш

1. Fäustchen n -s, -;

2. тэх Nócke f -, -n, Nócken m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кула́к¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Кісць рукі з прыгнутымі к далоні пальцамі.

2. перан. Сканцэнтраваныя ў адным месцы ваенныя ўзброеныя сілы для рашаючага ўдару.

Сабраць полк у к.

|| памянш. кулачо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м. (да 1 знач.).

|| прым. кула́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

К. бой.

◊

Кулачнае права — панаванне насілля, грубай сілы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Каршо́чак ’кулачок’ (Нас. Бел. песни), да корх (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Fäustchen

n -s, - кулачо́к

sich (D) ins ~ láchen — спадцішка́ злара́днічаць, смяя́цца ў кулачо́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)