ку́заў

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́заў ку́завы
Р. ку́зава ку́заваў
Д. ку́заву ку́завам
В. ку́заў ку́завы
Т. ку́завам ку́завамі
М. ку́заве ку́завах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ку́заў, -зава, мн. -завы, -заваў, м.

Частка павозкі, экіпажа, аўтамашыны і пад., якая служыць для размяшчэння людзей або грузаў.

|| прым. кузаўны́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ку́заў, -зава м. ку́зов

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́заў, ‑зава, м.

Частка павозкі, экіпажа, аўтамашыны і пад., якая служыць для размяшчэння людзей або грузаў. У кузаве на бакавых лаўках сядзела поўна лётчыкаў. Грамовіч. Падыходзіць самазвал з поўным кузавам зеляніны. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́заў

т. 8, с. 560

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ку́заў м Wágenkasten m -s, - і Kästen; Karósse f -, -n (экіпажа); аўта Karosseríe f -, -rí¦en;

універса́льны ку́заў Kómbikarosserie f;

перакульны́ ку́заў Kíppkasten m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ку́заў

(рус. кузов, ад тат. kyzau = карзіна з бяросты)

частка павозкі, аўтамашыны, якая служыць для размяшчэння людзей або грузаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ку́заў 1 ’частка павозкі, аўтамашыны і пад., якая служыць для размяшчэння людзей або грузаў’ (ТСБМ). Гл. кузаў 2.

Ку́заў 2 ’карзіна з бяросты’ (КЭС, лаг.). Запазычанне з рус. кузов ’тс’. Апошняе з тат. kyzau̯ (гл. Фасмер, 2, 402).

Ку́заў 3 ’тып паселішча, двары ў якім размешчаны ўроскід’ (Яшк.). Да кузаў 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ку́заў Тып паселішча, у якім двары размешчаны ўроскідку (Слаўг.).

□ ур. Кузаў (поле) каля в. Кульшычы Слаўг.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

пераку́льны, -ая, -ае (спец.).

Такі, які можа перакульвацца пры разгрузцы.

П. кузаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)